nazwa wsi topograficzna od ruda, ruda, kruszec, notowana od 1349 r.
Rudka, -ki, rudecki
Rudka, wraz z Grabnem stanowiła zawsze własność dziedziców Więckowic. W 1453 r. dziedzicem jest Jerzy z Rudki. W 1581 r. należy do Ocieskich (dzierżawi Krzysztof Pieniążek) i liczy 2 łany kmiece, 4 komorników bez roli i 2 komorników bez bydła. W 1766 r. właścielem Rudki jest Stanisław Kotowski, który przyjmuje na wieś wyderkaf na uposażenie nauczyciela szkoły wojnickiej. W 1666 r. doszło do procesu o dziesięciny dla kościoła wojnickiego. W 1786 r. właścicielem był Felicjan Mieroszewski, a wieś liczyła 20 domów i 300 morgów gruntu (w tym 210 morgów dworskich i 90 morgów poddanych), w tym 45 morgów lasu. W połowie XIX w. jest własnością Jordanów więckowskich. W 1918 r. wieś liczyła 213 mieszkańców. W 1945 r. własność dworska została objęta reformą rolną.
Wieś ma energię elektryczną, telefony, wodociągi i gaz.
We wsi znajdują się następujące budowle sakralne:
-
Krzyż z napisem, na czworobocznym uskokowym cokole, piaskowiec i sztuczny kamień, ufundowany przez mieszkańców Rudki, wykonany przez Pawła Musiała z Tarnowa. w 1909 r.; w 1915 r. tu pochowano żołnierza, Polaka z armii austriackiej, Wincentego Janusa z Zakliczyna.
-
Krzyż drewniany w Rudce – Przemyślu wzniesiony z fundacji Józefa i Marianny Przeklasów w 1931 r.
-
Figura Najśw. Marii Panny Niepokalanej, na czworobocznym uskokowym cokole z piaskowca i sztucznego kamienia, wzniesiona w 1908 r. z fundacji wsi, wykonana w warsztacie Piotra Kulki w Tarnowie.
Liczba mieszkanców: 175
Powierzchnia: 239,27 ha
SOŁTYS: Kuboń Zofia
RADA SOŁECKA:
Ciuruś Paweł
Dobosz Anna
Jarosz Dorota
Liszka Elżbieta
Maciaszek Agnieszka
