nazwa wsi dzierżawcza od nazwy osbowej Więcek, Węcław, Wacław, notowana od 1349 r.
Więckowice, -wic, więckowicki
Więckowice, wraz z Grabnem i Rudką zawsze stanowiły własność jednego szlachcica. W 1441 r. należały do Dziersława Białonia herbu Rawicz, zaś w 1452 r. były już w rękach Warszki (Weroniki) i jej męża Jana Żegoty Mojkowskiego herbu Jelita, chorążego sieradzkiego, ale występuje w 1460 Jan z Więckowic i w 1476 r. także Jakub z Więckowic. W połowie XVI w. właścicielami wsi byli Żegotowie (Jan Żegota 1504 r.), a później Ociescy (m.in. Adam Ocieski 1566 r., Jan Ocieski wielki kanclerz koronny). W 1581 r. Więckowice należały do Czyżowskiego i Kotowskich a liczyły 2½ łanów kmiecych, 8 zagrodników bez roli, 4 komorników bez bydła i była tu karczma. W 1666 r. toczył się proces o dziesięciny dla kościoła wojnickiego. Właścicilem byl wówczas Stanisław Dunin Karwicki, wybitny działacz kalwiński. W r. 1705 dziedzicem był Krzysztof Kotowski. W latach 1760 i 1778 wieś należy do Stanisława Ścibor Kotkowskiego, podobnie jak w 1766 r. gdy należy do Stanisława Kotkowskiego, który na swe dobra przyjmuje wyderkaf dla nauczyciela szkoły wojnickiej. W 1786 r. właścicielem był Felicjan Mieroszewski, a wieś liczyła 19 domów, 430 morgi (w tym 248 morgi dworskie i 181 morgów poddanych). W połowie XIX w. wieś przeszła w ręce Jordanów herbu Trąby. W latach 1858-1879 zarządzała wsią Apolonia z Jordanów 1° voto księżna Woroniecka, 2° voto Jordanowa (†1879). W latach 1878–1887 zarządzał nią Adolf Jordan. Po śmierci w 1924 r. dra Adama Jordana (1858-1924), majątkiem do końca zarządzała Maria Jordanowa, wdowa po Adamie. W 1918 r. wieś liczyła 260 mieszkańców. W 1945 r. w ramach reformy rolnej własność dworska została rozparcelowana.
Wieś posiada energię elektryczną, telefony, wodociągi i gaz od 1984 r.
Wieś posiada jednostkę Ochotniczej Straż Pożarnej (tel. 14-679-07-72 lub 600-618-918), założoną w 1968 r. przez Stanisława Krużla i Jana Osmędę, od 1982 r. ma dom strażaka i remizę w dawnej rządcówce dworskiej. Dysponuje dwoma samochodami bojowymi, w tym jednym specjalistycznym do podbierania owadów żądlących (w czym się jednostka specjalizuje). Więcej zob. Stowarzyszenia.
We wsi działa klub sportowy LKS „Więckovia” i dysponuje boiskiem sportowym, zbudowanym w 2002 r..
Za rozległym gazonem, wśród zabytkowego drzewostanu parku, rozłożył się pałac wzniesiony w 1846 r., zapewne z inicjatywy Apolonii 1° voto księżnej Woronieckiej 2° voto Jordanowej, rozbudowany w początkach XX w. Klasycystyczna architektura pałacu nawiązuje do stylu francuskich ziemiańskich siedzib wiejskich. Pałac to parterowa budowla dwutraktowa, częściowo podpiwniczona, rozdzielona klasycyzującym trójosiowym ryzelitem z portykiem rozczłonkowanym w trzy arkady, na którym polskim obyczajem wita przybywających herb właścicieli – Trąby. Od tyłu filarowy portyk, zwieńczony trójkątnym naczółkiem. Dom nakryty dachem czterospadowym, otwory okienne i wejściowe otoczone łukami odcinkowymi i gzymsami. Pozostałe do dziś niektóre budynki gospodarcze dają możliwość wglądu w kształt dobrze zorganizowanego folwarku.
We wsi znajdują się następujące budowle sakralne:
-
Krzyż przy drodze do Grabna, pod lipami, na niewielkim wzniesieniu, krzyż drewniany zamieniony został na metalowy, wykonany przez Ryszarda Pruchnika. Wiąże się z nim legenda, że pochowane tu zostały panie z dworu, zdradzające swych mężów, w czasie gdy oni przebywali na wyprawie wiedeńskiej.
-
Krzyż drewniany, przy drodze do Grabna, pod lipami, wedle tradycji z fundacji Jordanów, wzniesiony w 1905 r.
-
Figura Najśw. Marii Panny w kapliczce na słupie betonowym, gipsowa, wzniesiona z fundacji Tadeusza i Wiktorii Musiałów w 1957 r.
-
Figura św. Jana Nepomucena, na granicy z Wojniczem, klasycystyczna, piaskowiec, na wolutowym, ogzymsowanym postumencie, wzniesiona z fundacji Jordanów w 1818 r., odnowiona staraniem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Wojnickiej w 1997 r. w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
-
Figura św. Floriana, koło pałacu, klasycystyczna, piaskowiec, na wolutowym, ogzymsowanym postumencie, wykonana w 1813 r. z fundacji Jordanów, odnowiona staraniem Towarzystwa Przyjaciól Ziemi Wojnickiej i miejscowej straży pożarnej w 1995 r.
Na uwagę zasługuje jesionowa aleja od granicy z Wojniczem do dworu.
W parku podworskim zachowały się zabytkowe lipy drobnolistne, uznane za pomnik przyrody.
Liczba mieszkańców: 713
Powierzchnia: 283,76 ha
SOŁTYS: Kuboń Barbara
RADA SOŁECKA:
Gostek Marta
Mosio Maria
Osmęda Józef
Pruchnik Bernarda
Wróbel Stanisław
