nazwa wsi topograficzna od łopun – łopian, łopuch (Arctium Lappa), notowana od 1438 r.
Łopoń, -nia, łopoński
Wieś od pojawienia się w źródłach funkcjonowała jako własność królewska, wchodząc w skład tenuty i starostwa wojnickiego być może w 1438 r. Kolejni tenutariusze (Paszek Złodziej, Szczekoccy – Dembińscy i inni), dzierżący najpierw wieś jako zastaw pożyczek dla króla, traktowali ją tak, jak swoją własność. Nie lepiej działo się, gdy powstało starostwo niegrodowe i królewszczyzna była nadawana za zasługi. Stąd wynikały między tenutariuszami i starostami a chłopami łopońskimi częste spory, które nierzadko trafiały do sądów królewskich. Gromada w tych sprawach często wchodzi w porozumienie z mieszczanami wojnickimi, którzy nierównie częściej skarżyli tenutariuszy i starostów, ale także próbowali pewne ciężary przerzucać na łoponian, co powodowało kolejne konflikty. W 1489 r. wykupił dzierżawę wsi Jakub Szczekocki z Dębna. W 1494 r. spór gromady przed sądem królewskim z tenutariuszem Jakubem Szczekockim o nadużycia tego ostatniego. W 1581 r. wieś dzierżawił Franciszek Morsztyn, i liczy ona 7 łanów kmiecych, 1 czynszownika, 6 zagrodników bez roli, 1 komornika z bydłem i 5 komorników bez bydła. W 1595 r. w wyniku procesu z miastem przed sądem królewskim postanowiono, że część stacyjnego miasto będzie płacić wraz z wsią, która jest też zobowiązana do naprawy dróg publicznych. Wieś była zobowiązana utrzymać jednego żołnierza wybranieckiego, a uposażenie jego w postaci wydzielonego łanu gruntu często było wydzierżawiane. W 1732 r. z polecenia Katarzyny żony starosty wojnickiego Jakuba Karwowskiego został pobity Wojciech Racibor. Sprawa trafiła przed sąd królewski i w związku z tym w 1736 r. Łopoń i Zamoście dostają od króla salvus conductus (żelazny list). Także w 1755 r. trafia przed sąd królewski sprawa obu wsi, które skarżą starostę Franciszka Łaszowskiego o nadużycia i pobicia poddanych. W 1785 r. właścicielem wsi był Michał Stadnicki, który kupił Łopoń wraz z całym starostwem wojnickim od władz gubernialnych we Lwowie. Wieś w 1787 r. liczyła 41 domów, 925 morgów gruntu (w tym dworskie 194 morgi, poddanych 730 morgów), w tym 41 morgów lasu. W 1796 r. wraz z całym starostwem wieś przeszła na własność Fortunata Dąmbskiego. W 1808 r. wieś liczyła 300 mieszkańców w 50 domach o 74 izbach. Co najmniej do połowy XIX w. stanowiła własność Dąmbskich z Zamościa, a potem przeszedł w ręce Zygmunta Jordana z Zamościa. Pod koniec XIX w. powstała duża cegielnia i młyn parowy. W 1918 r. wieś liczyła 749 mieszkańców i w 1921 r własność dworska została przez Jordana poddana prywatnej parcelacji wraz z Ratnawi.
Szkoła powstała ok. 1895 roku i obok niej działa przedszkole.
Wieś posiada energię elektryczną, telefony, wodociągi. i gaz.
Wieś w 1982 r. włączono do parafii w Sufczynie. Na terenie wsi znajdują się następujące budowle sakralne:
-
Kaplica mszalna pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego zbudowana w 1986 r., prosta w swej architekturze, z funkcjonalnym wnętrzem.
-
Krzyż drewniany wzniesiony w 1960 r. przez Tadeusza Stósa, w miejsce starszego z około 1850 r. drewnianego, fundowanego przez Jana Króla, odnowiony w 1994 r. przez Józefę Senderak z domu Stós.
-
Krzyż drewniany wzniesiony w 1906 r. z fundacji Stanisława i Marii Sowy, odnowiony w 1995 r. przez Stefana i Marię Sowów.
-
Krzyż kamienny, wzniesiony około 1860 r. na kamiennym czworobocznym ogzymsowanym postumencie (parcela nr 109).
-
Figura Serca Jezusa przy kaplicy, wzniesiona razem z nią.
-
Figura Matki Boskiej Różańcowej, wzniesiona około 1890 r. z fundacji Tomasza Lasko, odnowiona w 1926 r., kamienna, na czworobocznym postumencie z dwoma płaskorzeźbami niezidentyfikowanych świętych, otoczona żelaznym ogrodzeniem (parcela nr 101).
-
Figura Matki Boskiej Różańcowej na granicy z Wojniczxm – Ratnawami, wzniesiona w 1919 r. z fundacji Michała Kumorka, kamienna, figura na czworobocznym postumencie, otoczona żelaznym ogrodzeniem (parcela nr 72).
Liczba mieszkanców: 855
Powierzchnia: 547,12 ha
SOŁTYS: Gurgul Włodzimierz
RADA SOŁECKA:
Garncarz Tomasz
Kłusek Bogusława
Krawczyk Tadeusz
Opioła Stanisław
Stypka Jan
