Kalendarium

Przed 8000/7900 r. przed Chr. — ślady osadnictwa schyłkowego paleolitu w okolicach Wojnicza. Odtąd osadnictwo zdaje się nie zani­kać, chociaż trudno wykazać jego ciągłość.

Około 4000 r. przed Chr. — pierwsze ślady osadnictwa neolitycz­nego w Wojniczu (kultura ceramiki sznurowej). Odtąd osada wojnicka wykazuje ciągłość istnienia, choć zapewne nawet ze znacznymi przer­wami i przemieszczeniami, a zwłaszcza zmianami etnicznymi i form osadniczych.

VIII-IX w. — Wojnicz stanowił centrum osadnictwa idącego z kotliny Nidy doliną Dunajca z północy, na południe. Jest to już osadnictwo słowiańskie, ewoluujące ku formom wczesnopaństwowego (m.in. wiślańskiego).

X w. — osada wojnicka zmienia swój charakter, uzyskując cechy charakterystyczne dla osad wczesnomiejskich. Jest to konsekwencja powstania w połowie X w. grodu osadzonego przez wojów państwa plemiennego, którego wały wyznaczają zasięg osadnictwa mieszkal­nego i produkcyjnego. Kształtuje się nazwa — Wojnicz — wywodząca się od słowa woj, członek drużyny książęcej, co wskazuje na ważną rolę grodu i osady u wylotu Dunajca spośród wzniesień Podkarpacia, podkreśloną upadkiem roli grodów wiślańskich w Zawadzie Lanc­korońskiej, Jadownikach i Zawadzie k.Tarnowa. Pod koniec X w. osada znalazła się w kręgu polskiego państwa Piastów.

XI w. — gród, na którym przed 1079 r. wzniesiono kościół św. Wawrzyńca (hipoteza o ufundowaniu go w 1109 r. jest mało prawdo­podobna), został wykorzystany do budowy organizacji protokasztelań­skiej, czyli systemu gromadzenia danin książęcych i zarządzania własnością władcy. Kompetencje włodarza wojnickiego rozciągały się od Raby po Wisłok i Ropę, od Wisły po Pieniny, doliny Dunajca i Po­pradu. Równocześnie gród wojnicki kontrolował i zabezpieczał ruch na szlaku handlowym z Krakowa do Przemyśla, oraz z Węgier na północ. Kościół grodowy w związku z zabójstwem św. Stanisława przeszedł na własność biskupów krakowskich.

XII w. — organizacja protokasztelańska przeobraża się w system kasztelanii (z wojnickiej wydziela się kasztelania biecka, a być może także sądecka), na czele której stają kasztelanowie (pierwszy znany kasztelan wojnicki występuje w źródłach w 1217 r. — Symil). Władza ich zostaje poszerzona o kompetencje wojskowe (w miejsce drużyny książęcej służbę wojskową pełnią także rycerze), oraz sądownicze. W jego otoczeniu pojawiają się pierwsi urzędnicy książęcy (wojski, po­borca ceł). Wobec upadku roli szlaku kijowskiego na Ruś, wzrasta zna­czenie szlaku w kierunku Przemyśla i Halicza. Tym samym rośnie znaczenie wojnickiej komory celnej oraz powstaje na podgrodziu targ. Wobec intensyfikacji działalności benedyktynów tynieckich w tym rejonie Małopolski, być może na ten czas (lub początek XIII w.) należy datować powstanie kościoła św. Leonarda, który później przejmie funkcje kościoła szpitalnego.

1239 r. — w Wojniczu odbywa się zjazd możnowładztwa małopol­skiego z okazji powitania Kingi, córki Beli IV króla węgierskiego, póź­niejszej żony Bolesława Wstydliwego. Wówczas w grodowym kościele dokonano prawdopodobnie zaślubin młodej pary pro futuro, a  regentka, księżna Grzymisława, w imieniu syna Bolesława nadała sze­reg przywilejów, jak np. dla opactwa jędrzejowskich cystersów.

Przypuszcza się, że w tych okolicznościach postanowiono prze­kształcić osadę wojnicką w miasto na prawie średzkim. Niewątpliwie zaś swój początek znajduje ono w polityce kolonizacyjnej Bolesława Wstydliwego i jemu zawdzięcza swoje powstanie, zatem w czasach nieodległych od wydarzeń 1239 r. Miasto wytyczono być może w miejsce dawnej osady rozwijającej się pod grodem i w miejscu targów, niewątpliwie obok grodu i podgrodzia, oddzielonego odeń korytem rzeki Stradomki (dziś Więckówki), która swe ujście do Dunajca miała wówczas w rejonie dzisiejszej ulicy Kąpielowej.

1277 r. — lokacja na prawie niemieckim wsi rycerskiej Zamościa.

25 XI 1278 r. — pierwsza wzmianka o Wojniczu jako mieście w dokumencie księżnej Kingi, która zwalniała od cła na tutejszej komorze mieszczan sądeckich.

Około połowy XIII w. utworzono dekanat wojnicki, który swym zasięgiem objął właściwie terytorium kasztelanii wojnickiej. Niekiedy dekanat ten nazywano od miejscowości, w której rezydował dziekan, zaś nazwa na stałe związała się z Wojniczem w połowie XV w., za­pewne w związku z podniesieniem rangi kościoła wojnickiego.

1328 r. — pierwsza wzmianka o powiecie wojnickim, który będzie funkcjonował aż do początków XVI w. W ten sposób roki sądowe od­bywają się w Wojniczu, a jego naczelnik będzie coraz częściej zarzą­dzał poborem podatków, ale chyba także coraz mniejszymi włościami królewskimi w tym rejonie. Równolegle maleje znaczenie kasztelana wojnickiego w zarządzie terytorialnym państwa, równocześnie zaś roś­nie jego rola przy boku królewskim, gdzie zajmuje poczesne miejsce w radzie, która będzie przekształcać się w senat.

22 VIII 1329 r. — uregulowanie statusu Ratnaw (części rycerskiej) na prawie niemieckim.

24 XI 1349 r. — król Kazimierz Wielki na prośbę Gwozdona z Chronowa i Jana Kurzątka, pierwszych znanych wójtów wojnickich, przenosi miasto z prawa średzkiego na magdeburskie, co oznacza reor­ganizację ustroju miejskiego.

1363 r. — mieszczanie z Uścia Solnego uzyskują zwolnienie od opłat na komorze celnej w Wojniczu, w 1365 r. z Biecza, w 1366 r. z Sanoka, w 1367 r. z Biecza, Jasła, Osieka, Dębowca i Pilzna, w 1428 r. ponownie z Pilzna, w 1438 r. z Krosna, w 1440 r. z Biecza, w 1447 r. z Pilzna, w 1479 r. z Sanoka, w 1510 r. z Krosna. W konsekwencji skarb królewski traci część dochodów z komory celnej, ale dowodzi to wiel­kiego ruchu handlowego na drodze do Krakowa i znaczenia targu woj­nickiego.

17 IX 1374 r. — król Ludwik Węgierski, zobowiązuje się przywi­lejem koszyckim za oddanie mu królestwa polskiego do obsadzania grodów, m.in. w Wojniczu, i związanych z nimi urzędów (np. kasztela­nii) wyłącznie przez rycerzy polskich.

11 IX 1379 r. — Elżbieta królowa węgierska i regentka polska stwierdza, że mieszczanie wojniccy sami rządzą się i sądzą prawem niemieckim, oraz że nie mogą być pozywani przez urzędników królew­skich przed ich sądy, a jedynie przed sąd króla.

15 V 1381 r. — król Ludwik Węgierski król polski potwierdza, że Wojnicz został przeniesiony z prawa średzkiego na magdeburskie i tylko nim się rządzi. Mieszczanie uzyskują zwolnienie od cła w Kra­kowie i Górze Ropczyckiej.

Wojnicz w tym czasie liczy około 400 mieszkańców, powstaje szkoła przy kościele parafialnym, z tego czasu pochodzi najstarsza rzeźba małopolska Pieta Wojnicka (dzisiaj w Muzeum Diecezjalnym w Tarnowie), być może wykonana w miejscowym warsztacie.

Na przełomie XIV i XV w. doszło w wyniku wielkich wylewów Dunajca do istotnych zmian jego koryta, które znakomicie odsunęło się od grodu i miasta w kierunku południowym i wschodnim. W konse­kwencji zniszczona została wraz z kościołem wieś Wola Pelczowska leżąca między dzisiejszym Zawodziem i Wojniczem (kościół przenie­siono do Jodłówki — dzisiejsze Szczepanowice), w zakolu powstała nowa wieś Isep, a przede wszystkim naruszona została wschodnia część grodu wojnickiego, do tego stopnia, że zagrożony został istniejący tu kościół grodowy, co w połowie XV w. doprowadziło do wzniesienia nowego kościoła, gotyckiego, poza grodem, ale na skraju podgrodzia, za wałem oddzielającym je od Stradomki. Procesy te znajdują poświad­czenie w nazwach polnych, takich jak Pińczów, Dunajczysko, Przepaść czy Odsypisko, a także w topografii terenu.

13 XI 1394 r. — w czasie swych królewskich podróży królowa Jadwiga odwiedziła Wojnicz. Było to wydarzenie z wielu powodów nadzwyczajne. Z pewnością towarzyszył królowej jej kapelan Piotr z Wojnicza, który przy okazji odwiedził rodzinne miasto. Gorącym zwo­lennikiem i wiernym sługą Jadwigi był kasztelan wojnicki Jaśko z Tę­czyna.

1400 r. — wśród pierwszych studentów Akademii Krakowskiej znajduje się Wojciech syn Dominika z Wojnicza, co świadczy o po­ziomie szkoły wojnickiej i aspiracjach mieszczan.

1403 r. — pierwsza wzmianka o ławnikach wojnickich.

1407 r. — Aleksander z Kuchar pierwszy znany tenutariusz (sta­rosta) wojnicki, który dzierżawi dochody królewskie w mieście, ale zapewne także w Ratnawach (części królewskiej) i Łoponiu. Tenutariu­sze otrzymywali je za pożyczki udzielane królowi, ale rychło pojawiła się tendencja do dziedziczenia tych dóbr, wobec niemożności spłacenia długu. Tenuta wojnicka od 1455 r. niemal do drugiej połowy XVI w. znalazła się w rękach dziedziców Dębna.

1410 r. — w bitwie z krzyżakami pod Grunwaldem bierze udział Andrzej z Tęczyna herbu Topór, kasztelan wojnicki. Rycerze z zamku Tropsztyn (dzisiaj Panieńska Góra), dziedzice Wielkiej Wsi i Zamościa przy kościele wojnickim na pamiątkę bitwy fundują prebendę Rozesła­nia Apostołów (święto 15 lipca, w dzień stoczonej bitwy). Zapewne i oni brali w niej udział.

17 I 1415 r. — papież (antypapież) Jan XXIII przywraca królom polskim kościoły i prawo patronatu w nich, m.in. w Wojniczu, utracone w wyniku ekskomuniki nałożonej na monarchów po zabójstwie św.Stanisława biskupa krakowskiego. O prawa te zabiegali już Włady­sław Łokietek i Kazimierz Wielki, ale bezskutecznie. Odtąd w Wojni­czu aż do 1795 r. proboszczowie (później prepozyci) są mianowani przez królów, spośród duchownych z ich otoczenia.

1423 r. — spór o granice między miastem a wsią Zakrzów; będą się one powtarzać aż do początków XIX w. Granica ta staje się równo­cześnie granicą województwa krakowskiego i sandomierskiego.

1423 r. — pierwsza wzmianka o rajcach wojnickich.

27 II 1427 r. — król Władysław Jagiełło zatwierdza przywileje miasta i zabrania stawiać mieszczan wojnickich przed sądami urzędni­ków królewskich.

1432 r. — pierwsza wzmianka o cechu rzeźników wojnickich.

1439 r. — Stanisław rektor szkoły wojnickiej, pierwszy znany jej  nauczyciel.

1439 r. — Marcin z Wojnicza, filozof, był dziekanem wydziału artium Akademii Krakowskiej.

1441 r. — Deresław Balon z Więckowic i Olszyn funduje kościół w Olszynach, a w następnym roku biskup krakowski Zbigniew Ole­śnicki tworzy przy nim parafię, wyłączając m.in. z parafii wojnickiej Olszyny i Sukmanie.

1454 — Piotr z Brnia daje kościołowi wojnickiemu łąki na Zamoś­ciu i zapewnia stały dopływ wody do stawu proboszcza na nich położo­nego, m.in. w wyniku intensywnej gospodarki na Stradomce (młyny wodne, stawy rybne).

15 IV 1456 r. — król Kazimierz Jagiellończyk zezwala sprzedawać mięso na poniedziałkowych targach, zastrzegając sobie opłaty od ubi­tych zwierząt. Targi te utrzymały się niemal do dzisiaj.

9 VIII 1456 r. — Piotr z Brnia dziedzic Zamościa funduje w koś­ciele parafialnym altarię Trójcy św.

1460 r. — król Kazimierz Jagiellończyk potwierdza zwolnienie od cła mieszczan wojnickich w Krakowie i Górze Ropczyckiej.

14 I 1460 r. — król Kazimierz Jagiellończyk funduje i uposaża prepozyturę wojnicką i wyraża zgodę na utworzenie przy niej prałatur scholastyka i kustosza. Zabiegał o to Jan z Pniowa archidiakon krakow­ski i pleban wojnicki, z osobą którego wiąże się także budowę gotyc­kiego kościoła.

4 II 1465 r. — biskup krakowski Jan Lutek z Brzezia w wyniku fundacji Kazimierza Jagiellończyka eryguje przy kościele wojnickim prepozyturę z prałaturami prepozyta, scholastyka i kustosza, oraz z mansjonarzami. Scholastyk mianuje rektora szkoły, a kustosz dzwon­nika. Mansjonarze opiekują się kościołem szpitalnym. Ta niezwykła struktura organizacyjna będzie często traktowana jako kolegiata, aby w końcu wykształcić pełną kapitułę i być zaliczona formalnie do kolegiat diecezji krakowskiej.

21 VI 1485 r. — król Kazimierz Jagiellończyk po pożarze miasta zwalnia wojniczan na dziesięć lat od wszelkich danin królewskich.

1491 r. — Zamoście kupuje Jakub Szczekocki z Dębna.

1494 r. — spór miasta, oraz wsi Łoponia i Ratnaw z tenutariuszem Jakubem Szczekockim trafia do sądu królewskiego.

29 IX 1494 r. — rzeźnicy wojniccy fundują w kolegiacie altarię Dziesięciu Tysięcy Męczenników, a 26 X 1494 r. kardynał Fryderyk Jagiellończyk, arcybiskup gnieźnieński i biskup krakowski, eryguje ją, ustalając obowiązki duchownych i mieszczan.

1496 r. — pierwsza wzmianka o cechu szewców, który od kar­dynała Fryderyka Jagiellończyka 10 I 1496 r. otrzymuje szereg przy­wilejów dla ich ołtarza św. Mikołaja.

1497 r. — Michał z Bystrzykowa Paryżanin otrzymuje prałaturę prepozyta, prowadzi wykłady na Akademii Krakowskiej i jest jej rekto­rem. W tym czasie i w tym kręgu powstaje w Wojniczu utwór poetycki, znany jako Satyra na leniwych chłopów.

3 V 1499 r. — król Jan Olbracht potwierdza przywileje miasta.

1503 r. — sejmik szlachty małopolskiej zbiera się w Wojniczu, podobnie jak pospolite ruszenie.

6 I 1509 r. — król Zygmunt Stary rozstrzyga spór miasta i prepo­zyta z tenutariuszem Jakubem Szczekockim o drogę do młyna, której nie naprawia, oraz o zaniedbanie brzegów Dunajca niszczonych przez kolejne wylewy.

Z kontekstu sporu wyłania się proces przesuwania się centrum władzy publicznej do dworu na Zamościu (dziedzicznej własności te­nutariusza) i opuszczania wzgórza grodowego, zajmowanego coraz intensywniej przez duchowieństwo, które będzie dowodzić prawa do niego z tytułu „poświątnego”, czyli że dobra te stanowiły wcześniej uposażenie pogańskiej świątyni.

1512 r. — Łukasz z Wojnicza kantor tarnowski wraz z bractwem ubogich funduje i uposaża altarię Poczęcia NMP i św.Anny, a Jan Ko­narski biskup krakowski eryguje ją. Altaria ma ołtarz w kaplicy św.Anny, którą właśnie ufundowała i zbudowała Barbara Kulchanowa wraz z synem Michałem mieszczanie wojniccy.

1514 r. — sejmik szlachty małopolskiej zbiera się w Wojniczu.

1515 r. — sejmik szlachty małopolskiej z udziałem króla zbiera się w Wojniczu.

3 X 1521 r. — król Zygmunt Stary potwierdza przywilej królewski na targi poniedziałkowe.

4 X 1521 r. — król Zygmunt Stary pozwala mieszczanom wojnic­kim zbudować most na Dunajcu i pobierać na jego utrzymanie mo­stowe.

27 III 1523 r. — król Zygmunt Stary pozwala miastu pobierać opłaty targowe.

5 VII 1525 r. — król Zygmunt Stary ponownie pozwala budować most na Dunajcu i pobierać mostowe.

1 VII 1530 r. — król Zygmunt Stary pozwala założyć cech wielki, skupiający różne rzemiosła i nadaje mu statut.

1533 r. — najstarszy napis na belce dzwonnicy odnaleziony pod­czas ostatniej renowacji w 2006 r.

30 X 1537 r. — król Zygmunt Stary pozwala miastu pobierać z przeznaczeniem na naprawę ulic 1 denara od każdej sztuki bydła pę­dzonego przez miasto.

1542 r. — król Zygmunt Stary wydaje wyrok w sporze miasta z Janem i Hieronimem Dembińskimi — król daje prawo propinacji wina, zakazuje przywozić do miasta piwo, garncarzom pozwala brać z ról wojnickich glinę bez opłat, prepozytowi zezwala stawiać młyn na Du­najcu, nadaje mieszczanom wolność warzenia i wyszynku piwa.

1544 r. — król Zygmunt Stary wydaje wyrok w sprawie miasta z tenutariuszem Janem Dembińskim o wyrządzone krzywdy.

1546 r. — Michał z Wojnicza astronom, profesor Akademii Kra­kowskiej.

1546 r. — spór miasta z tenutariuszem o pobieranie opłat targo­wego.

1551 r. — król Zygmunt August zatwierdza ugodę, zawartą mię­dzy burmistrzem i rajcami wojnickimi a Stanisławem Mazurkiem mieszczaninem wojnickim, przy czym rada miejska w szczególności przyznaje mu prawo do zwolnienia od podatków miejskich z racji po­żaru, który dotknął miasto, a w tym także jego dom.

9 V 1553 r. — król Zygmunt Stary pozwala miastu pobierać opłaty na naprawę dróg w mieście. Nawierzchnię ulic utwierdzały bale drzewa przywożonego z lasu biskupiego, gdzie mieszczanie jeszcze w XIV w., gdy lasy były własnością królewską, uzyskali prawo pozyskiwania drzewa na własne potrzeby, a z czego już w znacznie ograniczonym zakresie korzystali jeszcze przed drugą wojną światową.

1558 r. — król Zygmunt Stary pozwala kanclerzowi Janowi Ocie­skiemu wykupić tenutę wojnicką z rąk Jana Dembińskiego.

Odtąd król starostwo nadaje zazwyczaj dożywotnio ludziom z kręgu dworskiego. W ten sposób powstaje niegrodowe starostwo woj­nickie, składające się z Wojnicza, Łoponia i Ratnaw, a powoli wchło­nęło ono także Zamoście. Starostowie weszli w posiadanie wójtostwa wojnickiego i w ten sposób stali się jakby właścicielami miasta. Ogra­niczony czas władania starostwem powodował, że gospodarka w nim była prowadzona ekstensywnie, co powodowało m.in. upadek rzemio­sła w mieście, a tym samym jego roli.

20 XII 1558 r. — król Zygmunt August powiększa mostowe i gro­belne pobierane na naprawę i utrzymanie mostu na Dunajcu.

1558 r. — król Zygmunt August zabrania pozywać mieszczan wojnickich przed sądy królewskie, gdy władca przebywa poza Koroną.

1567 r. — powstał obraz Nawiedzenia NMP w kościele św.Leo­narda, malowany na desce przez Stanisława Parczewskiego.

1569 r. — na sejmie lubelskim ostatecznie uporządkowano skład senatu. Kasztelan wojnicki został zaliczony do kasztelanów większych, którzy zasiadali na krzesłach, a nie na prostych ławach (przywilej ten przysługiwał jedynie tym kasztelanom, których siedziby znajdowały się w miastach wojewódzkich) i wyznaczono mu czwarte miejsce, po kasztelanach poznańskim, sandomierskim i kaliskim. Analogiczny wy­jątek zrobiono tylko dla kasztelana gnieźnieńskiego. Kasztelan woj­nicki od średniowiecza zajmował w województwie krakowskim czwarte miejsce, po biskupie, kasztelanie i wojewodzie krakowskim. Ta pozycja kasztelana wojnickiego czeka na wyjaśnienie, chociaż już dzi­siaj można wskazywać na genezę kasztelanii wojnickiej jako praprzy­czynę tej sytuacji. W konsekwencji została podtrzymana atrakcyjność tej kasztelanii.

1570 r. — podczas wizytacji kanonicznej stwierdza się istnienie dzwonnicy.

1575 r. — po raz pierwszy potwierdzony ratusz miejski, zbudo­wany w rynku, piętrowy, z wieżą, dzwonem i zegarem. Tu znajdował się wzorcowy łokieć, półkorczyk, waga, kasa miejska i ławnicza, kłoda — miara, oraz piwniczka — więzienie dla krnąbrnych mieszczan.

1576 r. — Andrzej Latocha pierwszy znany landwójt, sądzący w mieście wraz z ławą, a wybierany przez starostę i mieszczan.

18 I 1578 r. — król Stefan Batory potwierdził przywileje miasta.

1579 r. — rada miejska nadaje statut dla cechu szewców.

1581 r. — spór rady miejskiej z prepozytem Andrzejem Chrościń­skim m.in. o budowę i utrzymanie mostu między miastem i kościołem.

1581 r. — w mieście było 6 warsztatów piekarniczych, 3 rzeźni­cze, 5 szewskich, 2 kowalskie, 2 ślusarskie, 2 garncarskie i 2 kra­wieckie.

1587 r. — Wojnicz płacił podatku szosowego 64 floreny, a w tym samym roku dochód ze sprzedaży trunków wynosił 241 florenów.

28 XI 1589 — król Zygmunt III potwierdza przywileje miasta.

1595 — król Zygmunt III w sporze miasta i prepozyta ze starostą Stanisławem Kuczkowskim porządkuje sprawy młynów w mieście i starostwie.

1597 r. — podczas wizytacji stwierdza się istnienie dzwonnicy do­brze utrzymanej z trzema dzwonami.

1598 r. — rozpoczyna się wieloletni spór z starostą wojnickim o zagarnięcie uposażenia scholasterii.

1602 r. — wizytacja stwierdza m.in. że w kolegiacie przy ołtarzu św. Krzyża istnieją bractwa krawców, kowali, bednarzy i kołodziejów, przy ołtarzu św. Anny Samotrzeć w kaplicy bractwo piwowarów, przy ołtarzu Marii Magdaleny bractwo szewców, a przy ołtarzu Bożego Na­rodzenia rzeźników. Na dzwonnicy znajdują się cztery dzwony, a na kościele sygnar.

1603 r. — po raz pierwszy zanotowana ulica Zamoście (między Krakowską a dworem starościńskim).

1604 r. — wokół kolegiaty istniały zasilane wodą Stradomki trzy stawy, należące do starosty i prepozyta. Starosta odciął je od rzeki, zmieniając jej bieg w ten sposób że omijała owe stawy i płynęła od Zamościa dzisiejszą ulicą Rolniczą. W ten sposób prepozyt został po­zbawiony różnych dochodów i wytoczył staroście wieloletni proces.

9 VII 1609 r. — papież Paweł V udziela odpustu, który w święto św. Wawrzyńca można uzyskać w kolegiacie.

1609 r. — zanotowana została nazwa ulicy Przeczniczki.

11 XI 1611 r. — król Zygmunt III daje przywilej na doroczny jar­mark na św.Agnieszkę (21 I).

29 XI 1613 r. — starosta Jan Modliszewski nadaje cechowi szew­ców statut, który w 1614 r. zatwierdza król Zygmunt III. Kustosz An­drzej Markowic powiększył (amplificavit) monstrancję gotycką w kolegiacie, zachowaną do dziś.

1614 r. — pojawia się nazwa ulicy Krakowska (to dzisiejsza Lo­retańska).

12 IX 1614 r. — król Zygmunt III potwierdza statut cechu szew­ców.

1619 r. — pojawia się nazwa jurydyki kościelnej Księże (Sacer­dotale), wskazująca, że teren grodu wszedł już zupełnie pod władzę duchowieństwa i ich poddanych.

1621 r. — pojawia się pierwszy raz nazwa ulicy Tarnowska.

1621 r. — kościół wojnicki zostaje na synodzie diecezjalnym uznany za kolegiacki.

1628 r. — król Zygmunt III pomnażając uposażenie mansjonarzy wojnickich oddał im prawo patronatu kościoła w Jadownikach.

1629 — odnotowano w mieście 6 jatek piekarzy, 3 rzeźników, 5 szewców, oraz warsztaty 2 kowali, 2 ślusarzy, 2 garncarzy i 2 krawców.

21 II 1633 r. — król Władysław IV potwierdził wszystkie przywi­leje miasta, zatwierdził statuty cechu szewców nadane przez radę miej­ską i cechu wielkiego nadane przez Zygmunta III, a ponadto ustanowił doroczny jarmark na św. Michała (29 IX).

1645 r. — altarysta Stanisław Włodyka, pochodzący z Wojnicza, funduje puszkę na komunikanty zachowaną do dzisiaj.

24 VIII 1646 r. — papież Innocenty X nadaje kolegiacie odpusty na Zwiastowanie NMP (25 III), Wniebowzięcie NMP (15 VIII), św. Wawrzyńca (10 VIII) i Niepokalane Poczęcie NMP (8 XII).

1646 r. — król Władysław IV każe rozpocząć proces w sporze miasta z Chrząstowskimi z Szczepanowic o role zwane Odspisko, które ujawniły się w wyniku zmiany koryta Dunajca.

1647 r. — w mieście funkcjonowały warsztaty 4 szewców, 2 garn­carzy, rzeźników, piekarzy i po 1 kowala, ślusarza, krawca, kuśnierza, bednarza, sukiennika. Wskazuje to na daleko posunięty upadek miasta i jego funkcji jako rynku lokalnego, co świadczy o słabym rozwoju go­spodarczym okolicy, wynikającym m.in. ze złej sytuacji wsi.

18 III 1649 r. — król Jan Kazimierz potwierdza przywileje miasta.

1655 r. — Jan Kazimierz powołuje sąd w sporze scholastyka ze starostą.

3 X 1655 r. — wojska polskie pod dowództwem Stanisława Lanc­korońskiego ponoszą klęskę w bitwie z wojskami szwedzkimi Karola Gustawa. Wojnicz nie był zdobyty przez Szwedów wobec ich szyb­kiego odwrotu. Jan Wielopolski herbu Starykoń kasztelan wojnicki wydaje uniwersał wzywający szlachtę do pospolitego ruszenia, aby udzielić pomocy Janowi Kazimierzowi.

1657 r. — 19 III wkraczają do miasta wojska Jerzego II Rakoczego księcia siedmiogrodzkiego, sprzymierzeńca Szwedów i palą miasto.

26 I 1663 r. — Jan Janaszowic kanonik tarnowski, pochodzący z Wojnicza, funduje prałaturę dziekana w kolegiacie, którą eryguje bis­kup Mikołaj Oborski sufragan krakowski.

1666 r. — zostaje założone archiwum kapituły wojnickiej.

15 II 1666 r. — Jacek Śliwski dziekan tarnowski, pochodzący z Wojnicza, funduje w kolegiacie kanonię fundi Śliwski I, którą eryguje biskup Mikołaj Oborski sufragan krakowski.

1667 r. — król Jan Kazimierz rozpatruje spór scholastyka z starostą i m.in. zabrania arendować Żydom w rynku Dom Pański.

8 II 1669 r. — Jacek Śliwski dziekan tarnowski, pochodzący z Wojnicza, funduje w kolegiacie kanonię fundi Śliwski II, którą eryguje biskup Mikołaj Oborski sufragan krakowski.

7 X 1669 r. — król Michał Korybut Wiśniowiecki potwierdza przywileje miasta, cechu szewców i cechu wielkiego, oraz dodaje przywilej na jarmarki w poniedziałek po niedzieli Invocavit (pierwsza niedziela wielkiego postu) i na św.Jana Chrzciciela (24 VI).

1671 r. — król Michał Korybut Wiśniowiecki wstrzymuje pobór podatków z pustych placów i domów w mieście.

27 I 1672 r. — Jacek Śliwski dziekan tarnowski, pochodzący z Wojnicza, funduje w kolegiacie kanonikat fundi Śliwski III, który ery­guje biskup Mikołaj Oborski sufragan krakowski.

1674 r. — zostaje ufundowane w kolegiacie bractwo różańcowe z własnym kapelanem.

1676 r. — zmarł w Wojniczu Stanisław Janaszowic, syn szewca wojnickiego, doktor obojga praw, dziekan kapituły wojnickiej, pro­boszcz w Zalasowej, profesor Akademii Krakowskiej.

2 VI 1683 r. — Jerzy Sasakowicz scholastyk wojnicki funduje w kolegiacie kanonię fundi Sasakowicz, którą eryguje biskup Mikołaj Oborski sufragan krakowski.

1685 r. — ukończono budowę przy kolegiacie kaplicy różańcowej, zwanej Janaszowską, wzniesioną z fundacji braci Jana i Stanisława Janaszowiców, duchownych pochodzących z Wojnicza

1686 r. — król Jan Sobieski sądzi spór miasta z Chrząstowskimi, dziedzicami Szczepanowic, o role nad Dunajcem.

1687 r. — na dzwonnicy znajdują się dwa dzwony wielkie i dwa małe, a na kościele sygnar.

5 V 1694 r. — Wojciech Suchocki kanonik wojnicki, wywodzący się z Wojnicza, funduje w kolegiacie prałaturę kantora, którą eryguje bis­kup Stanisław Szembek sufragan krakowski.

20 XII 1697 r. ‑ król August II potwierdza przywileje miasta i ce­chu szewców, oraz nadaje przywilej de non tolerandi Iudeorum, zabra­niający w mieście i w starostwie osadzać Żydów.

1702 r. — król August II wydaje wyrok w sprawie scholastyka ze starostą.

8 XI 1702 r. — mieszczanie odmawiają płacenia kontrybucji Szwedom, którzy podpalają miasto, a w szczególności niszczą przed­mieścia Zawale i Zamoście, dwór starościński i niektóre domostwa duchownych przy kolegiacie.

1715 r. — biskup krakowski nakłada klątwę na radę miejską za wyrzą­dzone nadużycia w szpitalu św.Leonarda.

1715 r. — erekcja kanonii fundi Śliwski IV z funduszów pozosta­wionych przez Jacka Śliwskiego dziekana tarnowskiego, pochodzącego z Wojnicza.

1732 r. — król August II otwiera spór w sprawie między miastem i starostą, oraz między Łoponiem i Zamościem a starostą.

1736 r. — król August III otwiera nowy spór między Łoponiem i Zamościem a starostą.

1737 r. — podzielono role na Odspisku między mieszczan w wy­niku zakończonego sporu z Chrząstowskimi.

1740 r. ‑ król August III sądzi w sporze między scholastykiem i starostą.

1744 r. — król August III rozsądza przy pomocy komisarzy spór między miastem i Chrząstowskimi z Szczepanowic.

1745 r. — w nocy z 12 na 13 IV pożar, który powstał w Domu Pańskim, zniszczył część miasta.

1748 r. — nowy spór miasta z Chrząstowskimi.

1 XII 1751 r. — biskup krakowski Andrzej Załuski eryguje przy kolegiacie prałaturę archidiakona i tworzy rozległy archidiakonat woj­nicki obejmujący dekanaty wojnicki i lipnicki.

11 XII 1751 r. — biskup krakowski Andrzej Załuski eryguje w kolegiacie kanonię kaznodziejską.

23 III 1752 r. — spłonął kościół kolegiacki.

1752 r. — rada miejska odbudowała ratusz. W mieście widać oży­wienie gospodarcze, zwiększa się liczba mieszkańców, kupcy wojniccy handlują nie tylko z Krakowem, ale także z Bardiowem.

23 X 1754 r. — król August III zatwierdza przywileje miasta.

1755 r. — król August III wszczyna rozprawę przeciwko staroście z oskarżenia łoponian i zamościan.

1757 r. — Jan Duwall scholastyk wojnicki zostaje prepozytem wojnickim.

8 VII 1765 r. — biskup krakowski Kajetan Ignacy Sołtyk powięk­sza archdiakonat wojnicki włączając doń dekanaty biecki, bobowski, jasielski i żmigrodzki.

1766 r. — mieszczanin wojnicki Marcin Morawicki tworzy fundusz 1000 złp dla szkoły wojnickiej, wzbogacający wynagrodzenie dla nauczyciela.

1767 r. — krakowski malarz Jan Nayderfer na zlecenie prepozyta Jana Duwalla maluje w kolegiacie freski.

1767 r. — zostaje erygowane przy kolegiacie bractwo św.Trójcy.

20 V 1773 r. — biskup krakowski Kajetan Ignacy Sołtyk wraz z biskupami smoleńskim Gabrielem Wodzyńskim i sufraganem krakow­skim Franciszkiem Potkańskim konsekruje odbudowaną kolegiatę.

8 VIII 1773 r. — kanonicy wojniccy otrzymują prawo używania rokiety i mantoletu.

29 XII 1773 r. — miasto na ratuszu składa przysięgę wierności dla monarchy austriackiego.

17 X 1774 r. — z fundacji Józefa Wiernka dochodzi do erekcji przy kolegiacie prałatury kancelariatu.

1778 r. — w Wojniczu powstaje stacja pocztowa na szlaku ze Lwowa do Wiednia.

1780 r. — Michał Stadnicki herbu Szreniawa kupuje za 42 800 flo­renów starostwo wojnickie, które w ten sposób staje się własnością prywatną.

1782 r. – w związku z przebudową traktu Podgórze (Kraków) – Lwów zmieniono przebieg drogi od Dębna do Dunajca i Tarnowa, oraz dostosowano doń układ ulic w mieście poza wałami miejskimi – wytyczono i zbudowano nową ulicę Krakowską, zniwelowano na dzisiejszej ulicy Warszawskiej Ostrogórkę, umocniono koło kościoła św.Leonarda ulicę Tarnowską i wytyczono jej nowy ciąg. 

1784 r. — w mieście dochodzi do buntów wobec prób rządzenia nim przez Stadnickich.

1784 r. — założenie nowego cmentarza poza kolegiatą przy ulicy Warszawskiej.

1785 r. — władze austriackie skonfiskowały w kolegiacie srebra.

1786 r. — władze austriackie zniosły kapitułę kolegiacką, konfi­skując większość jej majątku.

1791 r. — miasto wygrywa spór z Stadnickimi o prawo propinacji.

1796 r. — starostwo wojnickie nabył Fortunat Dąmbski herbu Godziemba i przybrał tytuł dziedzicznego starosty wojnickiego.

1799 r. — miasto rozpoczyna długotrwały spór o granice z dzie­dzicami Zakrzowa.

5 IV 1800 r. — urodził się w Wojniczu Teofil Wincenty Żebraw­ski, matematyk, archeolog i architekt, profesor Uniwersytetu Krakow­skiego.

1830 r. — Tadeusz Tłuchowski herbu Cholewa bierze udział w powstaniu listopadowym (jego grób na cmentarzu wojnickim).

1831 r. — groźny pożar zniszczył miasto i ratusz. Z tej racji na rynku wybudowano pomnik św.Floriana.

1832 r. — w Mikołajowicach koło Wojnicza Seweryn Goszczyński pisze Dziennik podróży do Tatrów i inne poezje.

1846 r. — w dworze zamojskim Dąmbskich odbywają się narady organizowane przez emisariuszy Polskiego Towarzystwa Demokra­tycznego, zwłaszcza przez Edwarda Dembowskiego, mające na celu przygotowanie powstania narodowego. W związku z tym doszło do aresztowania Władysława Dąmbskiego i ks. Pawła Białobrzeskiego proboszcza, który w lutym wzywał do powstrzymania się od gwałtów. Stąd rabacji w najbliższych okolicach Wojnicza nie było.

1848 r. — Wiosna Ludów: Władysław Jordan (1818‑1891) bierze udział w kampanii węgierskiej (1848‑1849) jako adiutant gen. Józefa Bema.

Zniesienie pańszczyzny w Galicji; w Wojniczu dotyczyło to dwu­dziestu kilku zagrodników proboszcza, mieszkających na Księżym. Odtąd są traktowani jako mieszczanie. Przemiany społeczne i gospo­darcze rozpoczynają powolny proces odradzania się miasta, zwłaszcza rzemiosła i handlu, oraz rozrost nowoczesnych usług administra­cyjnych.

1851 r. — powstaje sąd powiatowy, przekształcony później w grodzki.

1852 r. – wzniesiono kaplicę grobową Jordanów na nowym cmentarzu przy ul.Tarnowskiej.

1854 r. – utworzono sąd grodzki w Wojniczu.

1858 r. – na Zamościu wzniesiono drewnianą kaplicę loretańską. 

1860 r. — Stanisław Jachowicz pisze wiersz Wojnickie kukiełki.

W początkach drugiej połowy XIX w. Dąmbscy przebudowują swą rezydencję na Zamościu, zakładają park w stylu angielskim, a Stradomka (zwana już Więckówką) otrzymuje nowe ko­ryto, istniejące do dzisiaj.

1863 r. — Józef Jodłowski i Ludwik Trębicki uczestnicy powstania styczniowego, pochowani na cmentarzu wojnickim.

IX/X 1863 r. — w okolicach Wojnicza formuje swój oddział po­wstańczy mjr Mieczysław Szameit z Niedomic. Część ochotników przebywała w samym Wojniczu w majątku Dąmbskich, którzy udzielali powstaniu wydatnej pomocy (zbiórka ubrań i żywności). Oddział po przekroczeniu Wisły w rejonie Szczurowej stanowił ubezpieczenie gen. Józefa Hauke-Bosaka.

1865 r. – zbudowano nową, murowaną plebanię.

1866 r. – powstaje nowoczesny urząd pocztowy, pierwszym pracownikiem jest Wincenty Krzemiński, późniejszy burmistrz miasta. 

1867 r. – Dąmbscy zakładają browar na Zamościu, skutecznie konkurujący z browarem okocimskim.

1868 r. — pierwsza wzmianka o aptece w Wojniczu, a pierwszym aptekarzem był mgr Walerian Wiśniowski. Apteka posiadała piękne meble oraz szkło apteczne sprowadzone specjalnie z Wiednia (uznane później za zabytkowe) i obsługiwała dość duży teren.

1869 r. — położono kamień węgielny pod budowę szkoły w Rynku.

1870 r. — pierwsza wzmianka o Ochotniczej Straży Pożarnej w Wojniczu, która musiała istnieć co najmniej od 1869 r. (po uzyskaniu pełnej autonomii Galicji w 1868 r.).

1870 r. – poważną restaurację kolegiaty rozpoczęto wedle projektów Karola Polityńskiego.

1874 r. – zbudowano w stylu neogotyckim dozorcówkę rezydencji na Zamościu, być może wedle projektu Karola Polityńskiego. 

1876 r. – zbudowano w stylu angielskiego gotyku pałac na Zamościu. Projektantem i budowniczym był Karol Polityński, który historyczne style stosował do budowy kościoła sióstr Urszulanek (1877 r.) i księży Filipinów (1878 r.) w Tarnowie. 

1877 r. — zmarł Władysław Dąmbski, którego żoną była Joanna Jordanówna i przez nią Zamoście przeszło do Jordanów.

4 IX 1888 r. – zmarł Leopold Pędracki, powstaniec z 1831 i 1863 r. (pochowany na wojnickim cmentarzu).

1 III 1891 r. — zmarł w Wojniczu Władysław Jordan adiutant gen.Józefa Bema, uczestnik walk na Węgrzech, 1853-1856 pułkownik turecki, w powstaniu styczniowym miał za zadanie organizować w Turcji polską marynarkę wojenną, współpracował z obozem Czartory­skiego we Francji. Pochowany na cmentarzu wojnickim wraz z synem Władysławem.

1891 r. — w miejsce dotychczasowych cechów, które zamieniają się w bractwa kościelne, w wyniku nowej struktury przemysłowej pań­stwa, powstaje Stowarzyszenie Przemysłowe Połączonych Rękodziel­ników, obejmujące swym zasięgiem trzy gminy katastralne Wojnicz, Radłów i Zakliczyn. Tym samym rzemiosło uwolniono od związków z strukturami miejskimi i stworzono mu warunki rozwoju także na wsi.

1892 r. – wypunktowano i zatynkowano w kolegiacie freski Jana Nayderfera.

1893 r. — powstaje Towarzystwo Gimnastyczne ,,Sokół’’ w Woj­niczu jako grupa sportowa zamiejscowa T.G. ,,Sokół’’ w Tarnowie. Proces rejestracyjny zakończył się 28 XI 1894 r. Pierwszym przewod­niczącym (prezesem) był notariusz Stanisław Bartman. Wkrótce funk­cję tą objął dr Piotr Jarocki, a następnie dr Wiktor Łowczowski (od 1895 roku).

1894 r. – zainstalowano na poczcie telegraf ręczny.

29 IV 1895 r. — pożar niszczy niemal całe miasto.

30 VIII 1895 r. – ustanowiono stypendium im. ks. Błażeja Gwiazdonia zgodnie z jego testamentem, przeznaczone dla studentów gimnazjum, pochodzących z Wojnicza i wyróżniających się postępami.

1896 – pierwszy znany komendant Ochotniczej Straży Pożarnej w Wojniczu – Michał Zieja, pochowany na wojnickim cmentarzu.

1905 r. – wzniesiono na Zamościu murowaną kaplicę loretańską.

4 IX 1910 r. ‑ powstaje Spółka Oszczędności i Pożyczek w Wojni­czu (Kasa Raiffeisena), prekursor późniejszego Banku Spółdzielczego.

1913 r. — otworzono nowy gmach szkoły przy Rynku (budynek piętrowy istniejący do dzisiaj).

1914 r. — wybucha wojna, zwana później I Wojną Światową. W pierwszej jej fazie front po wyparciu Rosjan spod Krakowa zatrzymuje się nad Dunajcem. W wyniku ostrzału artyleryjskiego częściowemu zniszczeniu uległ kościół św. Wawrzyńca oraz browar na Zamościu. Spłonął też młyn parowy na Zawodziu.

1915 – Stadniccy z Wielkiej Wsi budują na cmentarzu wojnickim rodową kaplicę grobową.

5 XI 1918 r. — władze miejskie ogłosiły odzyskanie niepodległo­ści i odrodzenie państwa polskiego.

1924 r. — powstaje Kasa Stefczyka w Wojniczu.

1926 r. – kierownictwo poczty obejmuje Julian Pruski i wkrótce z pewnością przed 1931 rokiem zainstalowano pięciocyfrową ręczną centralę telefoniczną.

1928 r. — z inicjatywy ks. Jana Rzepki powstaje orkiestra dęta związana początkowo z wojnickimi rzemieślnikami.

21 X 1928 r. — Wojnicz wita prezydenta Rzeczypospolitej Igna­cego Mościckiego.

1929 r. — powstaje Cech Rzemieślniczy działający na terenie mia­sta i sąsiednich wsi.

8 VII 1934 r. — na Rynku odsłonięto Pomnik Niepodległości, upamięt­niający także wojniczan, którzy zginęli na wojnie. Wielka powódź Du­najca dociera do cmentarza i niektórych domów.

1 V 1935 r. — Wojnicz traci prawa miejskie, mimo protestów społeczeństwa i miejscowych władz samorządowych.

1936 r. — w pałacu Dąmbskich, wobec bankructwa majątku Jor­danów, powstaje jednoroczna szkoła rolnicza, która w miarę sytuacji politycznej i edukacyjnej będzie się stale przekształcała.

1937 r. — ukończono elektryfikację Wojnicza i na ulicach zapaliły się pierwsze latarnie.

11 VIII 1937 r. — proboszcz ks.Jan Rzepka wykupił orkiestrę ce­chową, aby nie robiła konkurencji dla orkiestry Katolickiego Stowarzy­szenia Młodzieży.

14 IX 1937 r. — rzemiosło w Wojniczu otrzymało nowy statut i zostało zorganizowane jako Cech Rzemieślniczy.

1938 r. — z inspiracji proboszcza ks. Jana Rzepki powstaje wspól­nota rzemieślnicza stolarzy, ewoluująca w kierunku spółki, a potem spółdzielni.

1939 r. — powstaje Spółdzielnia Katolickich Szewców, działająca w mieście i w okolicznych wsiach.

6 IX 1939 r. — do miasta wkraczają wojska niemieckie i rozpo­czyna się okres okupacji hitlerowskiej.

1940 r. — powstaje placówka Armii Krajowej. Rozpoczyna się tajne nauczanie w zakresie szkoły średniej, które prowadzą Wanda, Bronisław i ks. Władysław Gądkowie. Obok nich powstały mniej sys­tematycznie pracujące inne grupy.

1941 r. — likwidacja Żydów wojnickich, częściowo mordowanych na miejscu, a w końcu wywiezionych do getta w Zakliczynie.

6 VI 1943 r. — masowe aresztowania ludzi związanych z podziemiem.

22 XII 1943 r. — otwarto Bank Spółdzielczy im. dr Stefczyka w Wojniczu.

1944 r. — przymusowe prace przy okopach nad Dunajcem. W styczniu 1945 r. Niemcy podjęli próbę wywiezienia mężczyzn na za­chód.

18 I 1945 r. — wkraczają do Wojnicza żołnierze Armii Czerwonej, a kilka dni później Wojska Polskiego.

Z inicjatywy organizujących tajne nauczanie powstaje prywatne gimnazjum i liceum, które będzie zmieniało profil kształcenia w miarę nacisków państwa na kontrolowanie całego procesu edukacyjnego (ist­niało do 1953 r.).

IX 1945 r. – w wyniku podziału szkoły podstawowej, uruchomionej już w lutym 1945 r., powstały dwie szkoły, istniejące do 1973 r. Wieloletnimi dyrektorami ich byli Franciszek Kulinowski i Zdzisław Duman.

1946 r. — powstaje spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”, która przejmuje handel w mieście.

1947 r. — rozpoczyna działalność Gminna Biblioteka Publiczna. W rejestrze prowadzonym przez Powiatowy Inspektorat Szkolny w Brzesku zapisana pod datą 1 VI 1948 r.

1947 r. — podejmując przedwojenne tradycje sportowe, wywo­dzące się od wojnickich Sokołów powstaje klub sportowy Olimpia. Jednym z założycieli i pierwszym prezesem jest Kazimierz Bykiewicz.

28 IX 1948 r. — wojewoda krakowski zarządził likwidację Cechu Rzemieślniczego i odtąd zaczęto rzemieślników włączać do spółdzielni z siedzibą w powiatowym Brzesku.

1949 r. — utworzono Ośrodek Produkcji Drzewnej, przekształcony później w Spółdzielnię Pracy ,,Trojnik” a następnie w Spółdzielnię Pracy Przemysłu Artystycznego ,,Meblo-Artyzm”. Zakład ten przez kilkadziesiąt lat był chlubą i wizytówką Wojnicza. Początkowo nasta­wiono się na wykonywanie urządzeń wnętrz i w ramach tej działalności wykonano np. wyposażenie fragmentów Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie, siedziby Rady Państwa w Warszawie, teatru w Tarnowie i wiele innych prac. Później produkowano zestawy pięknych mebli lu­dowych opartych na motywach podhalańskich. Większość produkcji szła na eksport. Spółdzielnią kolejno kierowali: Michał Chrapusta, Ma­rian Blacha, Władysław Kurek, Stefan Chrapusta, Klemens Janicki, Kazimierz Kurek, Władysław Zieliński, Marian Pomykacz i Feliks Ka­sperek.

1949 r. — powstaje Rolnicza Spółdzielnia Produkcyjna w Wojni­czu, która jednak szybko upada.

1949 r. – odkryto w kolegiacie freski Jana Nayderfera, które zrekonstruowano i zakonserwowano pod kierunkiem prof. Macieja Makarewicza z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

IX 1950 r. — Bank Spółdzielczy zmienia nazwę na Gminna Kasa Spółdzielcza, a następnie na Kasa Spółdzielcza w Wojniczu.

1950 r. — powstaje szkoła zawodowa metalowa, a od 1951 również drzewna zlikwidowana w 1954 roku.

1951 r. — apteka będąca własnością mgr Józefa Pazdirka została upaństwowiona. Do 1991 r., już jako apteka państwowa, była nadal kierowana przez rodzinę Pazdirków. W latach dziewięćdziesiątych po­wstały prywatne apteki: w 1991 r. mgr Haliny Kurkiewicz, w 1994 r. mgr Zofii Kurek — ta apteka mieści się w tym samym budynku, w którym funkcjonowały apteki od chwili powstania i nosi imię J. Paz­dirka. W 2002 r. powstaje trzecia apteka w Wojniczu przy Wojnickim Centrum Medycznym.

1953 r. — z inicjatywy prezesa OSP Władysława Setlaka reakty­wowano po wojennej przerwie orkiestrę dętą. Pierwszym kapelmi­strzem był Ferdynand Spiżyk, a po nim przez kilkadziesiąt lat funkcję tę pełnił Jan Krzyński. Orkiestra przeszła pod opiekę Meblo-Artyzmu (1958 r.)

1956 r. — funkcjonuje szkoła rolnicza, która uzyskuje status technikum.

24 I 1959 r. — powstaje Koło Łowieckie „Dunajec”.

od 1959 r. — przy spółdzielni Meblo-Artyzm istnieje Zespół Wi­dowiskowo-Teatralny, który w marcu 1962 r. wystąpił w telewizji ze sztuką Cezarego Baryki Z chłopa król.

1960 r. — zakończenie budowy i uruchomienie Lecznicy Zwierząt.

1962 r. — obchody 900-lecia Wojnicza zorganizowane z wielkim rozmachem.

Sprawozdanie z sesji naukowej w Wojniczu zostało opublikowane w „Małopolskich Studiach Historycznych”. Oddano do użytku nowy gmach Technikum Rolniczego, odbudowano oświetlenie ulic.

1962 r. — ukazuje się praca Józefa Szymańskiego pt. Kapituła ko­legiacka w Wojniczu 1465‑1786, wydana przez Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

1964 r. – w listopadzie powstaje wojnicka sekcja mościckiego oddziału Związku Hodowców Gołębi Pocztowych. Sekcję przekształcono w 1976 r. w oddział.

1967 r. — pierwsze opracowanie dziejów Wojnicza pt. Wojnicz, dzieje i zabytki autorstwa Józefa Szymańskiego, wydane przez organi­zacje miejscowe.

1968 r. — Karpacka Komisja Archeologiczna Polskiej Akademii Nauk pod kierownictwem doc.dr hab. Andrzeja Żakiego podejmuje szeroko zakrojone badania, które w efekcie dają pierwsze rozpoznanie prahistorii Wojnicza oraz okresu wczesnego średniowiecza. Badania są wspomagane bezpłatnie przez mieszkańców Wojnicza.

9 I 1969 r. — powstaje Koło Polskiego Towarzystwa Turystyczno Krajoznawczego im. Seweryna Goszczyńskiego. Jest to społeczna od­powiedź na odmowę przez władze wojewódzkie rejestracji towarzystwa regionalnego, o co występowała grupa mieszkańców Wojnicza z ks. Janem Królikiewiczem na czele.

9 V 1969 r. — ukończono renowację Pomnika Niepodległości, powiększonego przez dodanie tablicy z nazwiskami wojniczan pole­głych w II wojnie światowej.

20 IX 1969 r. — otwarto Izbę Regionalną PTTK, gromadzącą za­bytki dotyczące dziejów Wojnicza.

1969 r. – wprowadzenie w centrali telefonicznej całodobowej służby.

1971 r. — działacz ludowy Stanisław Sikoń wydaje swoje wspo­mnienia pt. Ciernista droga.

15 XII 1971 r. — Kasa Spółdzielcza w Wojniczu zmienia nazwę na Bank Spółdzielczy.

XII 1971 r. — ukończono gazyfikację Wojnicza, przy budowie której większość prac wykonali sami mieszkańcy, jak również pokryli ok. 90% kosztów. Pomysł gazyfikacji zrodził się pod koniec lat pięć­dziesiątych, a pracę rozpoczęto w latach sześćdziesiątych. Przewodni­czącym Społecznego Komitetu Gazyfikacji Wojnicza był Antoni Mikulski.

6 II 1972 r. — otwarcie stoku narciarskiego na Panieńskiej Górze.

1973 – z połączonych dwóch szkół podstawowych powstaje Zbiorcza Szkoła Gminna. 

I 1974 ‑ rozpoczyna działalność, powstała w miejsce istniejącej od lat sześćdziesiątych Międzykółkowej Bazy Maszynowej, Spółdzielnia Kółek Rolniczych. Pierwszym prezesem, a zarazem osobą, której Spół­dzielnia zawdzięczała rozwój (z 20 pracowników do 170) był Antoni Mikulski. Wojnicki SKR zajmował pierwsze miejsce w województwie.

1974‑1987 — budowa sieci wodociągowej w Wojniczu.

18 I 1976 r. — otwarcie wyciągu narciarskiego na Panieńskiej Gó­rze w Wielkiej Wsi, wybudowanego przez członków Koła PTTK „Se­weryniacy”. Był to trzeci obiekt tego typu w ówczesnym województwie tarnowskim.

4 IV 1976 r. — założenie Oddziału Polskiego Towarzystwa Tu­rystyczno-Krajoznawczego im. Seweryna Goszczyńskiego „Sewery­niacy” w Wojniczu, organizacji prowadzącej również szeroko zakrojoną działalność społeczną związaną z Izbą Regionalną i pozna­waniem przeszłości Wojnicza.

1977 r. — przekształcenie Technikum Rolniczego w Zespół Szkół Rolniczych.

1977‑1982 r. — powstaje i działa Punkt Konsultacyjny Wydziału Zootechnicznego Akademii Rolniczej w Krakowie, w którym prowadzi się zaoczne studia wyższe.

1979 r. — powstaje Gminne Koło Pszczelarzy w Wojniczu.

13 XII 1981 r. — wprowadzenie stanu wojennego. Wojnicz prze­chodzi pod zarząd komisarza wojskowego. Internowanie Władysława Żabińskiego z Sukmania — przewodniczącego Zarządu Wojewódz­kiego Solidarności Rolniczej, członka Zarządu Rady Krajowej Solidar­ności Rolniczej, a także sygnatariusza Porozumień Rzeszowsko-Ustrzyckich.

25 V 1990 r. — pierwsze wolne wybory do władz samorządowych w powojennej Polsce. Przewodniczącym Rady Gminy zostaje Marek Sygnarowicz i będzie pełnił tę funkcję przez 3 kadencje, a na wójta wybrano Zbigniewa Noska.

IX 1990 r. — przekształcenie państwowej Lecznicy Zwierząt w prywatny zakład prowadzony przez lek. wet. Stanisława Opiołę.

10 XI 1990 r. — uroczyste otwarcie nowej siedziby Izby Regio­nalnej — Rynek 29 (Findrówka).

I 1991 r. — powstaje filia Poradni Wychowawczo-Zawodowej w Brzesku, która po zmianach administracyjnych stała się filią Powiato­wej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Tarnowie, a swoim działaniem obejmuje gminy Wojnicz i Zakliczyn.

4 V 1991 r. — przywrócenie Szkole Podstawowej w Wojniczu imienia św. Jana Kantego. Ufundowanie sztandaru.

4 VIII 1991 r. — uroczyste odsłonięcie pomnika Lotników Alianc­kich w Dębinie Zakrzowskiej, w miejscu upadku zestrzelonego w sierpniu 1944 r. alianckiego samolotu, lecącego z Włoch z pomocą dla powstańczej Warszawy. W uroczystości wzięły udział rodziny lotni­ków, przybyłe z Anglii. Pomnik wybudowało społeczeństwo według projektu L. i O. Schierów.

11 XI 1991 r. — uroczyste odsłonięcie tablicy upamiętniającej pię­ciu członków rodziny Mirochnów zamordowanych przez Niemców w czasie II wojny światowej.

27 XII 1991 r. — zmarł ks. Jan Królikiewicz, społecznik, założy­ciel Koła PTTK i Izby Regionalnej, popularyzator miejscowych trady­cji historycznych, organizator licznych przedsięwzięć kulturalnych i turystycznych.

II 1992 r. — władze gminne przejmują opiekę nad orkiestrą dętą.

1992 r. — rozpoczęcie budowy nowej szkoły podstawowej.

V 1992 r. — wychodzi pierwszy numer wydawanego przez Izbę Regionalną (potem przez TPZW) czasopisma historycznego „Zeszyty Wojnickie”.

14 VIII 1992 r. – zmarł Władysław Strojny, absolwent wojnickiej szkoły podstawowej, profesor Akademii Rolniczej we Wrocławiu.

1992 r. — na bazie chóru parafialnego prowadzonego przez ks. Ryszarda Wąsika i organistę Józefa Kołodzieja, powstaje chór Te Deum, którym kieruje organista Cezary Chmiel (w r. 1999 zdobył pierwsze miejsce na Festiwalu Organistów Diecezji Tarnowskiej). Chór działa bardzo aktywnie, również poza parafią, np. występ w sanktu­arium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach, który był transmitowany w telewizji.

8 XII 1992 r. — Bank Spółdzielczy podpisuje umowę zrzeszenia z Gospodarczym Bankiem Południowo-Zachodnim we Wrocławiu.

1993 r. — powstaje z inicjatywy Jerzego Chumińskiego Towarzy­stwo Przyjaciół Ziemi Wojnickiej (14 lutego zawiązuje się Komitet Założycielski, a 25 kwietnia sąd dokonuje rejestracji). TPZW przejmuję opiekę nad Izbą Regionalną, wydaje ,,Zeszyty Wojnickie”, prowadzi szeroko zakrojoną działalność wydawniczą, opiekę nad zabytkami oraz działa na rzecz szerzenia wiedzy historycznej i rozwoju kulturalnego lokalnego środowiska. Od początku działalności otrzymuje od władz samorządowych istotne wsparcie.

1993 r. — na wniosek TPZW Rada Gminy nadaje Izbie Regionalnej imię ks. Jana Królikiewicza.

1993 r. — powstaje Wytwórnia Stolarki Budowlanej (spółka ,,Meblo-Artyzmu” z zagranicznymi udziałowcami).

1994 r. — TPZW wydaje I tom Biblioteczki Historycznej pt. Ka­zanie na konsekrację kolegiaty w Wojniczu 20 V 1773 r. opracowany przez Józefa Szymańskiego. Serię BH powołano z zamiarem wydawa­nia źródeł do dziejów Wojnicza i udostępniania ich do badań nauko­wych.

1994 r. — oddanie do użytku Domu Grodzkiego.

1994 r. — Rada Gminy podejmuje uchwałę w sprawie herbu i flagi Wojnicza, określając ich kształt i barwy.

1994 r. — z inicjatywy ks. dziekana mgr Józefa Urbaniaka rozpo­czyna się gruntowny, rozłożony na wiele lat remont kolegiaty, obej­mujący kapitalną rekonstrukcję więźby dachowej, pokrycie dachu blachą miedzianą, dokończenie budowy wieży, prace renowacyjne wewnątrz kolegiaty, zabezpieczenie zabytkowych fresków i wymianę drzwi.

1994 r. — przebudowa skrzyżowania drogi E-4 z drogą 975 i uru­chomienie sygnalizacji świetlnej.

XII 1994 r. — początek, corocznie wzbogacanej, tradycji świą­tecznej iluminacji wojnickiego Rynku. Pomysł tego pięknego zwyczaju wyszedł od sekretarza gminy Stanisława Szefera.

31 XII 1994 r. — likwidacja Spółdzielni Kółek Rolniczych.

1995 r. — utworzenie Ośrodka Rehabilitacji w Wojniczu.

1995 r. — zakończenie telefonizacji gminy (budowa nowoczesnej sieci światłowodowej i cyfrowej centrali).

18 VI 1995 r. — odsłonięcie tablicy upamiętniającej generała bry­gady Gustawa Gryf Łowczowskiego, pochodzącego z Wojnicza.

XI 1996 r. — Wojnicz członkiem Kapituły Najstarszych Miast i Miejscowości w Polsce, zawiązanej z inicjatywy prezydenta Sieradza i skupiającej 37 miast i miejscowości.

1 I 1997 r. — Bank Spółdzielczy w Wojniczu połączył się z Ban­kiem Spółdzielczym Rzemiosła w Krakowie. Od tej pory funkcjonuje jako Bank Spółdzielczy Rzemiosła w Krakowie Oddział w Wojniczu.

1997 r. — wejście wojnickiej Ochotniczej Straży Pożarnej do kra­jowego systemu ratowniczo-gaśniczego.

1 IX 1997 r. — oddanie do użytku nowych budynków szkolnych przy ulicy Szkolnej. Uroczyste otwarcie i poświęcenie odbyło się 20 X w dniu święta Patrona. Do nowej siedziby przeniosły się klasy IV-VIII, a dzieci z klas 0-III pozostały w budynku przy Rynku.

17 XII 1997 r. – zmarł Józef Machowski, absolwent wojnickiej szkoły podstawowej, profesor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

1 IX 1998 r. — przekształcenie Zespołu Szkół Rolniczych w Ze­spół Szkół Ekonomicznych i Gospodarki Żywnościowej.

1998 r. — oddanie do użytku sali gimnastycznej w Szkole Podsta­wowej.

1997‑1998 r. — prace konserwatorskie w kościele św. Leonarda.

14 VI 1999 r. — wmurowanie przez TPZW tablic upamiętniają­cych pobyt św. Kingi i św. Jadwigi w Wojniczu.

1998‑1999 r. — budowa budynków dla gimnazjum.

1999 r. — reforma oświaty — utworzenie sześcioklasowej szkoły podstawowej i trzyletniego gimnazjum. Początkowo obie szkoły miesz­czą się w tych samych budynkach przy ulicy Szkolnej. Dyrektorem szkoły podstawowej został Grzegorz Jękot, a gimnazjum Irena Boro­nowicz.

28 IX 1999 r. — montaż ostatniego, najwyższego elementu ko­ścielnej wieży.

1999 r. — opracowanie Strategii Rozwoju Gminy Wojnicz. Po­czątek tworzenia Zielonego Parku Przemysłowego w Wojniczu czyli strefy przemysłowej pod budowę zakładów przemysłowych.

1999 r. — modernizacja placu targowego.

1 I 2000 r. — powstają Niepubliczne Zakłady Opieki Zdrowotnej: Wojnickie Centrum Medyczne, będące spółką zawiązaną przez Pawła i Barbarę Juzów, Ewę Aloksę i Ewę Kucharską-Podbielską oraz Center-Med Filia w Wojniczu, której kierownikiem jest dr Władysław Baran.

I 2000 r. — oddanie do użytku trzech nowych sal Izby Regionalnej (całe piętro Findrówki).

III 2000 r. — powstanie Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunko­wego — Filia Wyjazdowa w Wojniczu.

27 III 2000 r. — likwidacja Posterunku Policji i powołanie Komi­sariatu Policji Państwowej w Wojniczu, obejmującego swym zasięgiem gminy Wojnicz i Zakliczyn.

9 VI 2000 r. – zmarł Zygmunt Klisiewicz (Stolarz), związany z szkołą wojnicką, profesor Politechniki Śląskiej w Gliwicach.

2000 r. — wydanie I tomu monografii Wojnicza Józefa Gabały i Tadeusz Sokołowskiego pt. Środowisko przyrodnicze Wojnicza i okolic.

19 XI 2000 r. — sprowadzenie relikwii św. Kingi do kościoła św. Leonarda.

19 III 2001 r. — zmarł Jerzy Chumiński, społecznik, twórca i re­daktor naczelny „Zeszytów Wojnickich”, założyciel i wieloletni prezes TPZW, człowiek o wszechstronnych zainteresowaniach i wielu pasjach.

1 IX 2001 r. — oddanie do użytku nowych budynków dla gimna­zjum. Uroczyste otwarcie i poświęcenie odbyło się 10 XI 2001 r.

28 IX 2002 r. — uroczyste nadanie imienia gimnazjum — Pu­bliczne Gimnazjum im. św. Kingi w Wojniczu. Ufundowanie sztan­daru.

2002 r. — wydanie II tomu monografii Wojnicza pt. Najdawniej­sza przeszłość Wojnicza i okolic autorstwa Jerzego Okońskiego i An­drzeja Szpunara.

2003/2004 r. — renowacja Pomnika Niepodległości.

2003 r. — kapelmistrzem Gminnej Orkiestry Dętej zostaje woj­nicki organista Cezary Chmiel. Orkiestra przeżywa wyraźne ożywienie — nowi członkowie, nowe inicjatywy kulturalne, liczne występy w gminie i poza nią.

27 IX 2003 r. — oddanie do użytku czwartej sali ekspozycyjnej Izby Regionalnej, poświęconej historii chleba i rzemiosła.

2003 r. — upadek Wytwórni Stolarki Budowlanej.

16 XII 2004 r. – zmarł Stanisław Zagaja, w czasie okupacji niemieckiej nauczyciel szkoły rolniczej w Wojniczu, profesor Instytutu Sadownictwa w Skierniewicach, członek Polskiej Akademii Nauk.

2005 r. — rozpoczęcie budowy obwodnicy Wojnicza, poprzedzone owocnymi badaniami archeologicznymi.

2005 r. — rozpoczęcie kompleksowej kanalizacji gminy (budowa przepompowni ścieków i rurociągu tłoczącego ścieki do Tarnowa).

I 2006 r. — przekształcenie ZSEiGŻ w Zespół Szkół Licealnych i Technicznych.

27 VII 2006 r. — rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie usta­lenia granic niektórych gmin i miast oraz nadanie miejscowości statusu miasta, opublikowane w „Dzienniku Ustaw RP” nr 137 z dnia 31 lipca 2006 r.: „§2. Z dniem 1 stycznia 2007 r. nadaje się status miasta nastę­pującym miejscowościom: 1) Wojnicz — w gminie Wojnicz, w powiecie tarnowskim, w województwie małopolskim.

§3. Z dniem 1 stycznia 2007 r. ustala się granice następujących miast: 1) w województwie małopolskim, w powiecie tarnowskim, w gminie Wojnicz — miasta Wojnicz obejmujące dotychczasowe obszary wsi Wojnicz, przysiółków: Podlesie, Ratnawy, Wolice, części wsi Woj­nicz: Kolonia, Zamoście, stanowiące obręb ewidencyjny Wojnicz o po­wierzchni 850,18 ha z gminy Wojnicz.

§4. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 31 lipca 2006 r.

Prezes Rady Ministrów: J. Kaczyński”.

3 IX 2006 r. — odsłonięcie pamiątkowej tablicy w Szkole Podsta­wowej im. św. Jana Kantego upamiętniającej początek szkolnictwa w Wojniczu. Fundatorem tablicy jest TPZW. Identyczną tablicę umiesz­czono również na ścianie najstarszego budynku szkoły w Rynku.

wrzesień 2006 — wyszedł 122 numer „Zeszytów Wojnickich”.

13 X 2006 r. — nadanie Zespołowi Szkół Licealnych i Technicz­nych imienia Jana Pawła II.

IX-X 2006 r. — gruntowna renowacja zabytkowej drewnianej dzwonnicy przy kolegiacie, będącej najstarszą budowlą tego typu w Małopolsce.

2006 r. — budowa nowoczesnego trójoddziałowego przedszkola w Wojniczu.

2006 r. — wydanie 33. tomu Biblioteczki Historycznej. W ten spo­sób do badań naukowych nad dziejami Wojnicza udostępniono 14861 dokumentów, drukując je na 6288 stronach formatu A5, czyli na 392,88 arkuszach drukarskich i 319,66 arkuszach wydawniczych.

2006 r. — wydanie I tomu Rodowodów mieszczan wojnickich Ma­riusza Lesława Krogulskiego.

XI 2006 r. — początek budowy pierwszego odcinka sieci kanaliza­cyjnej w oparciu o dotacje z Unii Europejskiej.

13 XII 2006 r. – powstaje w Wojniczu podstrefa Tarnobrzeskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej EURO-PARK WISŁOSAN obejmująca grunty o powierzchni 11,9018 ha.

koniec 2006 r. — w Zielonym Parku Przemysłowym funkcjonuje już pięć zakładów przemysłowych, dających ponad 500 miejsc pracy. Największym zakładem jest Centrum Dystrybucyjne Jeronimo Martins „Biedronka”, zatrudniające ponad 300 osób.

Sprzedano już pięć kolejnych działek inwestycyjnych pod następne zakłady. Zielony Park Przemysłowy okazał się dużym sukcesem gos­podarczym gminy.

1 I 2007 r. — wejście w życie rozporządzenia Rady Ministrów o nadaniu Wojniczowi statusu miasta — WOJNICZ ZNOWU MIASTEM!

Pierwszy przewodniczący Rady Miasta i Gminy — Witold Duman (radny od 1990 roku), pierwszy burmistrz — mgr Zbigniew Nosek(wójt od 1990 roku).

18 I 2007 r. — uroczysta sesja Rady Miasta i Gminy z udziałem licznych gości. Przekazanie przez wojewodę małopolskiego władzom miasta aktu nadania praw miejskich i symbolicznego klucza.

9 VII 2007 r. – otwarcie obwodnicy w ciągu drogi krajowej nr 4.

29 II 2008 r. – podpisano porozumienie pomiędzy przedstawicielami Województwa Małopolskiego a burmistrzem Wojnicza o współfinansowaniu obwodnicy Wojnicza w ciągu drogi wojewódzkiej nr 975.

7 IX 2008 r. – uroczyste odsłonięcie i poświęcenie Pomnika Golgoty Wschodu, powstałego na cmentarzu komunalnym w Wojniczu z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Wojnickiej

16 IV 2010 r. – mieszkańcy Więckowic z inicjatywy sołtysa Tadeusza Kurka, posadzili w swojej miejscowości dęby smoleńskie. W ten niezwykły sposób upamiętnili 96 osób, które poniosły śmierć w tragicznej katastrofie lotniczej z 10 kwietnia.

5 XII 2010 r. – w wyniku II tury wyborów samorządowych, nowym burmistrzem Wojnicza został Jacek Kurek, który zdobył 2 428 głosów. Jego kontrkandydat Krzysztof Samborski uzyskał 2 101 głosów.

2 XII 2010 r. – I sesja Rady Miejskiej VI kadencji, podczas której odbyło się ślubowanie radnych, wybór nowego przewodniczącego, którym został Sebastian Wróbel oraz jego zastępców – Tadeusza Kurka i Pawła Kubonia.

14 XII 2010 r. – złożenie ślubowania przez nowego burmistrza Jacka Kurka

30 IV 2011 r. – wydano pierwszy numer czasopisma samorządowego „Merkuriusz Wojnicki„. Redaktorem naczelnym została Agnieszka Cichy.

2 VIII 2011 r. – staraniem władz miejskich, gmina Wojnicz została właścicielem Pałacu Dąmbskich wraz z siedmiohektarowym parkiem, kordegardą i willą modernistyczną.

21 VIII 2011 r. – w niedzielę na mszy św. o godz. 9.30 nastąpiło uroczyste przekazanie parafii nowo mianowanemu proboszczowi, ks. Janowi Gębarowskiemu.

28 IX 2011 r.– została podpisana umowa w sprawie budowy wschodniej obwodnicy Wojnicza, która będzie częścią drogi wojewódzkiej nr 975 relacji Dąbrowa Tarnowska – Biskupice Radłowskie – Wojnicz – Zakliczyn.

23 X 2011 r. – zmarł profesor Józef Szymański – znakomity historyk, wielce zasłużony dla Wojnicza.

27 XI 2011 r. – w salach obok Izby Regionalnej, którymi opiekuje się Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Wojnickiej, wystawą malarstwa Kamila Kukli zainaugurowano działalność Galerii Findrówka. Jest to wspólna inicjatywa Agnieszki Cichy z Zespołu Rozwoju i Promocji UM w Wojniczu i Ewy Łączyńskiej-Widz z BWA Galerii Miejskiej w Tarnowie.

21 I 2012 r. – odbył się pierwszy Zimowy Bal Charytatywny, zorganizowany przez Stowarzyszenie Aktywnych Kobiet. Łącznie na rzecz dzieci chorych na cukrzycę z terenu gminy zebrano 8 100 zł.

2 III 2012 r. – podpisano umowę na budowę sali gimnastycznej w Wielkiej Wsi.

16 III 2012 r. – od symbolicznego wbicia łopat rozpoczęto w piątek 16 marca budowę wschodniej obwodnicy, która będzie fragmentem drogi wojewódzkiej nr 975, biegnącej od Dąbrowy Tarnowskiej do Zakliczyna. W uroczystości wzięli udział m.in. Wicemarszałek Województwa Małopolskiego Roman Ciepiela, Członek Zarządu Województwa Małopolskiego Stanisław Sorys, Burmistrz Wojnicza Jacek Kurek, Wiceburmistrz Wojciech Janus, dyrektor Zarządu Dróg Wojewódzkich Grzegorz Stech, przedstawicielka wykonawcy północnej części obwodnicy – firmy Energopol, dyrektor ds. produkcji Beata Karkowska, Starosta Tarnowski Mieczysław Kras i doradca prezydenta Tarnowa ds. rozwoju miasta, Krzysztof Madej.